Όλα άρχισαν όταν δε μπορούσα να κοιμηθώ το βράδυ και μ'έπιασαν οι φοβίες μου. Υποψιάζομαι πως γι αυτό φταίνε οι ιστορίες του Lovecraft που διάβαζα με τον άνεμο να σφυρίζει από έξω. Κάπου εκεί αποφάσισα να τελειώσω ένα άλλο βιβλίο που είχα αρχίσει πριν λίγο καιρο, το οποίο κατά σατανική σύμπτωση ήταν κι αυτό ένα θριλεροειδές, του Jonathan Carroll αυτή τη φορά. Μ' αυτά και μ'αυτά η ώρα πήγε 6:30 (ναι καλά διάβασες αγαπητέ αναγνώστη) και για να κοιμηθώ έπρεπε βεβαίως να ψιλοξημερώσει ώστε να καταφέρω να ηρεμήσω. Κοινώς κοιμήθηκα στις 8 παρά 20....
Έλα όμως που σήμερα γιορτάζει ο (εθνο)πατέρας, Γρηγόρης γαρ, και η μητέρα μου με ξύπνησε από τις 9:30 για να τη βοηθήσω στις δουλειές. Έτσι βρέθηκα με το μάτι θολωμένο πρωινιάτικο να σιδερώνω μια στοίβα να, με το συμπάθειο. Κακό το σιδέρωμα και ακόμα πιο κακό με την τσίμπλα ακόμα φρέσκια. Εκεί κάπου έπεσα σε μια φάση τρανς, νιρβάνας ή όπως αλλιώς θέλετε πείτε το... Οκ, μισώ το σιδέρωμα, όλοι έχουμε το δικαίωμα να μισούμε κάτι αν όχι κάποιον, έτσι λοιπόν εγώ μισώ το σιδέρωμα με φόβο και με πάθος. Κατά τις 12 παρά τελείωσα, αλλά πρώτα είχε καβουρντιστεί ο εγκέφαλός μου από τη Μενεγάκη και τον Αρναούτογλου. Πιστέψτε με, το να σιδερώνεις βλέποντας τη Μενεγάκη να τραγουδά αγκαλιά με τον Μαργαρίτη είναι κάψιμο και μάλιστα άσχημο κάψιμο, δεν το αντέχεις πάνω από μισό λεπτό.
Αφού βγήκα ζωντανή από αυτή τη μικρή Οδύσσεια και ξεκουμπίστηκε και η μητέρα μου για τη δουλειά της, έκανα τη μαγική κίνηση: μπήκα στο ίντερνετ! Wow! Εννοείται πως το κάψιμο έπρεπε να συνεχιστεί πανηγυρικά... Και ναι! Μπήκα στο blog ενός γνωστού μου, του οποίου την ύπαρξη πληροφορήθηκα χθες (
http://www.lukulius.com) και το διάβασα ολόκληρο, διάβασα καταχωρήσεις 1,5 χρόνου... Ήταν ενδιαφέρον τουλάχιστον και έτσι υπήρχε η αμυδρή υποψία της ψυχαγωγίας. Σε κάθε περίπτωση, έχω την εντύπωση ότι γνώρισα λίιιιγο καλύτερα αυτόν τον άνθρωπο και μου άρεσε πολύ αυτό. Δυστυχώς όμως δε νομίζω ότι ήμουν/είμαι σε φάση να "εκτιμήσω" τα όσα έχει να πει, καθώς όπως προείπαμε είμαι σε Kapsimo Mode (ναι υπάρχει ειδικό κουμπάκι πάνω μου). Θα το ξανακοιτάξω ενδελεχώς σε άλλη πιο δημιουργική φάση.
Και βέβαια το σκηνικό γίνεται πιο σουρρεαλιστικό καθώς βρήκα τον εαυτό μου να περιδιαβαίνει μια σελίδα της οποίας οι ιδιοκτήτες είχαν φτιάξει τη Βίβλο σε εικόνες με Lego! Μιλάμε για ιδιοφυίες.... Έμεινα σα χαζή κολλημένη εκεί κανα τέταρτο στανταρ. Ένα ολόκληρο τέταρτο από τη ζωή μου χαμένο έτσι! Damn!
Και τώρα τι κάνω; Γράφω στο Blog μου έχοντας δίπλα μου την τηλεόραση ανοιχτή στην Τατιάνα Στεφανίδου... Κάπου ξεχνιέμαι ακούγοντας όλα αυτά και νιώθω σα να περνάει λίγο σε slow motion η ζωή μου.
Τελείωσε, εγώ δεν είμαι για πρωινές ώρες, με καταστρέφουν (katastrofaizer) και με αναλώνουν αργά και άσχημα. Είμαι η επιτομή του στραβοχυμένου λουκουμά τις ώρες αυτές, ενός λουκουμά με όλες τις διαστροφικές προεκτάσεις που μπορεί να έχει (βλ. Λουκουμάδες με μέλι σε προηγούμενο ποστ). Είμαι σαν ιδέα διαστροφική παρανοϊκού ποιητή. Αυτό είναι το βρήκα ! Και κάπου εδώ πρέπει να τελειώσει το παραλήρημα μου γιατί όποιος κάτσει και το διαβάσει όλο αυτό δεν μου φταίει σε τίποτα.... :)
Ξέχασα να αναφέρω πως καθ' όλη την διάρκεια των παραπάνω αναζητήσεών μου κυκλοφορώ με τις πυτζάμες και με μια παλιά ρόμπα, τόσο παλιά που ανήκε στην ξαδέρφη μου πριν από μένα. Τα ρόλεϋ μου λείπουνε για να γίνω η αποτυχημένη νοικοκυρά που περιφέρει τη μίζερη σάρκα της μέσα στο σπίτι... Ντροπή μου, λίγο ακόμα και θα βγάλω καρέκλα στον ακάλυπτο όπου θα κάθομαι και θα καθαρίζω φασολάκια κουτσομπολεύοντας με τις γειτόνισσες (για μένα αυτή η εικόνα αποτελεί την κατεξοχήν απεικόνιση της κυράτσας).... Μου θυμίζω αγουροξυπνημένο και βαριεστημένο τύπο μετα από Hang-over...
