Ο Paul Hunter και το Snooker

Όλοι με κοιτάζουν σα να έπεσα από τον Άρη όταν αναφέρω το κόλλημά μου με το σνούκερ.
Και όμως πρέπει να είμαι η μοναδική φανατική οπαδός του στην Ελλάδα. Γράφω μέχρι και στο αντίστοιχο forum του Eurosport.
Και το κόλλημά μου οφείλεται στον εξής φοβερό λόγο: στον κύριο Paul Hunter. Ήταν ο πρώτος που είδα να παίζει σνούκερ και κόλλησα, έγινα φανατική οπαδός του. Ο τύπος έχει Α Π Ι Σ Τ Ε Υ Τ Ο στυλ παιξίματος. Βέβαια και στο συγκεκριμένο αγώνα έσπειρε, έκανε ένα θεϊκό century break αλλά το κακό είχε γίνει :).
Βέβαια δεν είναι αυτός ο λόγος που κάνω τώρα ποστ ένα χρόνο μετά την επίσημη ...έναρξη του κολλήματος αλλά το γεγονός ότι έπαθε καρκίνο στομάχου και τον νίκησε.
Τον Απρίλιο έκανε την τελευταία του εμφάνιση στο World Championship ενώ ήξερε για το πρόβλημα υγείας του.
Ευτυχώς όμως το ξεπέρασε και προχωράει στην αρχή έλεγαν ότι θα επιστρέψει στο Grand Prix που είναι τώρα στις αρχές Οκτωβρίου μόλις ένα μήνα μετά τον τερματσμό της θεραπείας του αλλά τελικά θα τον ξανααπολαύσουμε τον Δεκέμβριο...
Δεν πειράζει καλά να 'αναι κι αυτός και η γυναίκα του και τα μωρά που περιμένουν... :D

Κρίση Πανικού

Τι γίνεται όταν ένα βράδυ αλλάζει τις βάσεις στις οποίες είχες θέσει τα προβλήματα σου;
Τι γίνεται όταν ένα βράδυ παθαίνεις κρίση πανικού και το μόνο που θέλεις είναι να ξεφύγει η ψυχή σου;
Τι γίνεται όταν πας στο γιατρό και το συζητάς και σε κάνει να συνειδητοποίησεις με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο ότι όλα ξεκίνησαν οταν ήσουν 2 χρονών;
Και πώς αντιστρέφεις μια τέτοια πορεία;
Πώς γκρεμίζεις και πώς ξαναχτίζεις τον εαυτό σου από την αρχή;
Και από όλα αυτά τι θα μείνει; Όχι το κενο ελπίζω.
Θέλω να ξυπνήσω ένα πρωί και να είμαι δυνατή ξανά κι όταν λέω δυνατή δεν εννοώ κάτι εξωπραγματικό αλλά να έχω τη δύναμη να προχωρήσω στη ζωή μου όπως εγώ θέλω...
Είναι άσχηνο να ξυπνάς και να μη μπορείς να σηκωθείς από το κρεββάτι.
Αλλά τι λέω πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι δικά μας θα ΄ναι...
Είμαι εδώ και προσπαθώ και έχω ανθρώπους δίπλα μου να με αγαπάνε και να με στηρίζουν.
Χαμογελάω...
Και ξέρω ότι τουλάχιστον τώρα τα χαμόγελά μου είναι αληθινά

Κι είμαστε ακόμα ζωντανοί...

Επιστρέφω στο μπλογκ, δεν ξέρω αν θα καταφέρει να με κρατήσει αυτή τη φορά. Μπορεί και ναι μπορεί και όχι.
Σίγουρα όμως εγώ έχω αλλάξει, δεν ξέρω τι και πώς αλλά έχω αλλάξει και όχι μόνο στο χρώμα των μαλλιών αλλά σε κάτι πιο βαθύ το οποίο όμως δεν μπορώ να προσδιορίσω.
Και να μαι πίσω. Ένα χρόνο μετά χωρίς sff.gr πια, χωρίς σπίτι αλλά πιο δυνατή και μάλλον πιο κακιά, δεν είμαι σίγουρη.
Η αγάπη είναι ένα ταξίδι από γιορτή/πληγή σε γιορτή/πληγή