ΞΗΜΕΡΩΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ (συνέχεια)

Τελευταία νομίζει ότι δεν είναι μόνη της, ότι έχει συντροφιά. Αλλά κάπου μέσα της ξέρει ότι αυτά πιθανότατα δεν είναι παρά αυταπάτες. Όμως έχει ανάγκη να πιστέψει σ' αυτό το ψέμμα, το αγκαλιάζει σφιχτά, γαντζώνεται επάνω του. Θέλει να αποδιώξει αυτό το συναίσθημα της μοναξιάς. Άλλωστε το μισεί και το φοβάται πάνς απο ο,τιδήποτε άλλο. Οτι μια μέρα θα ξυπνήσει και θα είναι μόνη της. Αυτή είναι η κόλαση, να μην υπάρχει τίποτα ανάμεσα σ' εσένα και στους δαίμονες σου, να σε αντικρύζει κατάφατσα ο εαυτός σου και εσύ να μη μπορείς να ξεφύγεις, να μην έχεις κανένα να σε βγάλει από αυτόν τον εφιάλτη. Μάλλον γι αυτό την ενοχλεί η απουσία επιλογών σε κάποιες άσχημες καταστάσεις. Βλακείες! Πάντα υπάρχουν επιλογές, απλώς αυτές που υπάρχουν δεν της αρέσουν. Και τότε αφήνεται να τη ρουφήξει ο φόβος της για τον έξω κόσμο. Βγαίνει έξω και καμουφλάρεται πίσω απο μια αισιόδοξη, καρικατουρίστικη μορφή του εαυτού της. Αυτή είναι η ασπίδα της απέναντι στον κόσμο. Να μην τους αφήσει να δουν την αδύναμια της, να τη θεωρήσουν ακίνδυνη και ίσως λίγο χαζή, τη βολεύει αυτό. Κι άλλες βλακείες! Προσπαθεί να βρει μια διέξοδο, βουλιάζει στον εαυτό της, δεν μπορεί να πάρει ανάσα. Αφήνεται, σταματάει να παλεύει. Σκέφτεται ότι σε λίγο θα περάσει και θα βρει μια λύση. Σιγά σιγά ο πανικός ξεθωριάζει, αποκτά ξανά τον πλήρη έλεγχο του εαυτού της. Αυτό είναι το κλειδί: ο απόλυτος έλεγχος. Φιλτράρει όλες τις αντιδράσεις, όλα τα λόγια της προς τα έξω... Ρουφά τον καπνό του τσιγάρου της και μαζί προσπαθεί να ρουφήξει και την πόλη με τους ανθρώπους της. Θέλει να τους κάνει κομμάτι της, να μη νιώθει πια τόσο παράταιρη. Πάλι στα ίδια καταλήγει όμως. Κλείνεται στον εαυτό της και δεν αφήνει κανένα να την πλησιάσει. Και πάλι από την αρχή, ένας φαύλος κύκλος.
Κουράστηκε πια...

Πρώτο post I guess

Ένα δύο ένα....Χμμμ... Μάλλον λειτουργεί....

ΞΗΜΕΡΩΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ

Κοίταξε έξω απ' το παράθυρο και έκλεισε τις κουρτίνες. Κάπου εκεί την περίμενε ο εαυτός της.Στη γωνία συγκεκριμένα. Τη φοβόταν τη στιγμή που θα ερχόταν αντιμέτωπη μαζί του. Στο διάολο! Ανάβει τσιγάρο. Ό,τι είναι να έρθει θα έρθει ούτως ή άλλως. Στο κάτω κάτω δεν έχει ποιον να κοροϊδέψει πια, της τελείωσαν οι άνθρωποι, το υλικό που της δίνει δύναμη. Και τώρα τι; Βυθίζεται στον καπνό του τσιγάρου της και κοιτάζει το αύριο. Ποιο αύριο; Εκείνο ντε! Που θα είναι ευτυχισμένη, με πολλούς φίλους, χωρίς προσωπείο. Μπα, αυτό το αύριο δεν θα έρθει. Την έχει ξεγράψει προ πολλού. Ακόμα κι αν όλο το σύμπαν συνωμοτεί για να το αποκτήσει. Μαλακίες! Κι αύριο εδώ πάλι θα είναι στο ίδιο τέλμα, στην ίδια μιζέρια. Βηματίζει πάνω κάτω νευρικά. Πρέπει να υπάρχει μια λύση. Δε βγαίνει έξω, ο κόσμος την κρίνει και την κατακρίνει για αυτο που είναι (διαφορετική!), για αυτό που θέλει (καταφύγιο!). Τόσα χρόνια και ακόμα να μάθει πως πρέπει να στηρίζεται μόνο στα πόδια της. Χα! Αφού τα δικά της είναι σχεδόν ανύπαρκτα, ειρωνικό ή μήπως τραγελαφικό; Κι εκείνος που είναι; Α, ναι, ξέχασα! στην κοσμάρα του. Όλο φεύγει και ποτέ δεν έρχεται. Ακόμα κι όταν είναι εδώ είναι αλλού. Κι όμως κάποτε πίστεψε πως περπατούσαν μαζί, πως είχε ένα σύντροφο σ' άυτη τη διαδρομή. Χα! Σιγά! Ποτέ δεν είχε κανένα σύντροφο αλλά ακόμα κι αν είχε αυτόν, η ίδια τον έδιωξε με τις πράξεις της. Σβήνει με μανία τη γόπα στο πλακάκι. Αρπάζει ένα μπουφάν και βγαίνει. Τελείωσε, αυτός ο πόλεμος είναι δικός της, κανείς άλλος δε χωρά. Σήμερα θα βγει έξωκαι ή θα νικήσει ή ο κόσμος θα την καταπιεί και θα την αφομοιώσει οριστικά. Ξέρει ότι θα χάσει και χαμογελάει. Έξω χαράζει, τα πουλιά κελαηδούν. Κάτι πάει ν' αλλάξει. Αυτή είναι η ευτυχία;