Δύο ταινίες...

Αποφεύγοντας τα ιπτάμενα στιλέττα και τρώγοντας λουκουμάδες με μέλι θα μπορούσε να είναι ο υπότιτλος αυτης της καταχώρησης... Λοιπόν ταίνια και κριτική πρώτη:

Τα ιπτάμενα στιλέτα: Πολύ μέτρια ταινία, κάπου έχανε τη μπάλα και τον ακροατή μαζί. Οκ, ωραίο το μοτίβο των ερωτευμένων πρωταγωνιστών, ωραίες οι παραδόσεις της Κίνας, ωραία τα τοπία αλλά δεν φτάνουν για να υποστηρίξουν μια ταινία. Θέλει ένα καλό σενάριο που να μην πέφτει σε κουλές λούμπες του τύπου η πρωταγωνίστρια πεθαίνει γύρω στις 50 φορές. Αμάν πια βρε κοπέλα μου αποφάσισε πότε θα πεθάνεις μην μας κουράζεις κι εμάς. Είχε μερικές καλές σκηνές στην αρχή κυρίως της ταινίας πχ. το παιχνίδι της ηχούς αλλά κάπου θάβονταν στη συνέχεια. Γενικώς μου άφησε μια αίσθηση μετριότητας και ανικανοποίητου. Επίσης ας πει κάποιος στον κύριο Γιμού ότι δεν υπάρχει μόνο μια όμορφη ηθοποιός σε ολόκληρη την Κίνα, τι στο διάολο 2 δις άνθρωποι ζουν σ'αυτή τη χώρα όλο και κάποια άλλη θα υπάρχει :PP.

Λουκουμάδες με μέλι: Ήταν πολύ καλή ταινιούλα. Γέλασα με την ψυχή μετά από πολύ καιρό. Μ' άρεσε. Όπως λέει και ένας φίλος, το αγαπώ. Έξυπνη, δε σου υποσχόταν υπερβολικά πράγματα και ήταν πολύ έντιμη. Σουρρεαλιστική με ολοκληρωμένους χαρακτήρες οι οποίοι ήταν κουλοί βέβαια σαν άτομα. Αλλά ήταν ωραία ταινία, τελεία και παύλα. Όποιος τολμήσει να πει το αντίθετο θα του φάω το αυτί. Όχι τίποτα άλλο αλλά η Μαλέα (η σκηνοθέτις δηλαδή) είναι απόφοιτος των Ουρσουλινών. Ίσως εκεί να κολλήσαμε και οι δύο μια τάση προς το σουρεάλ....

PS: Φώτη να σου ζήσει το αδελφάκι ο μικρός Έλσανορ....