Μου 'λειψε το γράψιμο....

Σήμερα ένας φίλος ζήτησε να δει σύντομα γραπτά μου. Έχω σταματήσει σχετικά να γράφω. Του απάντησα οτι δε γράφω πια γιατί δεν περνάω αρκετό χρόνο μόνη μου. Ό,τι έλεγα σ'ενα χαρτί, τώρα το λέω σ'έναν άνθρωπο. Ίσως φταίει και η πολλή κούραση, όπως και η έγνοια να προλάβω να κάνω αυτό, εκείνο, το άλλο. Δε νομίζω ότι μ'αρέσει που είμαι μονίμως υπ' ατμόν, απ'την άλλη όμως νιώθω ότι έτσι με εξυπηρετεί. Μπα! Πάλι μαλακίες λέω! (Εδώ κάπου μπαίνει ένα ειρωνικό χαμογελάκι.) Το θέμα είναι ότι δεν κάνω σωστή κατανομή του χρόνου μου. Τα άλλα είναι απλώς δικαιολογίες.

Ίσως πάλι κάπου να ωριμάζω και έτσι να μου φεύγει και η έμπνευση, όπως σωστά παρατήρησε ο ίδιος φίλος. Πέρασε ο καιρός που έψαχνα να βρω την Ειρήνη. Η αλήθεια είναι ότι νιώθω πολύ καλά προσδιορισμένη αυτή τη στιγμή, ο αγγλικός όρος well-defined εκφράζει στο έπακρο αυτό το συναίσθημα.

Αν καθήσω μια μέρα και τα βάλω κάτω ίσως να καταλάβω τι συμβαίνει, ίσως και να μπερδευτώ περισσότερο. Τώρα αυτό που χρειάζομαι είναι ξεκούραση και ηρεμία. Τα υπόλοιπα θα έρθουν ή έτσι θέλω να πιστεύω.

Σε κάθε περίπτωση, χρωστάω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όσους μου στάθηκαν συνειδητά ή ασυνείδητα και με βοήθησαν να καταλάβω την πραγματική έννοια της φιλίας. Είναι ωραίο να νοιάζονται για 'σένακαι εγώ απολαμβάνω αυτό το προνόμιο, γιατί αν το σκεφτείς περί προνομιού πρόκειται. Όταν δεν είσαι μόνος έχεις τον κόσμο όλο στα πόδια σου....