ΞΗΜΕΡΩΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ (συνέχεια)

Τελευταία νομίζει ότι δεν είναι μόνη της, ότι έχει συντροφιά. Αλλά κάπου μέσα της ξέρει ότι αυτά πιθανότατα δεν είναι παρά αυταπάτες. Όμως έχει ανάγκη να πιστέψει σ' αυτό το ψέμμα, το αγκαλιάζει σφιχτά, γαντζώνεται επάνω του. Θέλει να αποδιώξει αυτό το συναίσθημα της μοναξιάς. Άλλωστε το μισεί και το φοβάται πάνς απο ο,τιδήποτε άλλο. Οτι μια μέρα θα ξυπνήσει και θα είναι μόνη της. Αυτή είναι η κόλαση, να μην υπάρχει τίποτα ανάμεσα σ' εσένα και στους δαίμονες σου, να σε αντικρύζει κατάφατσα ο εαυτός σου και εσύ να μη μπορείς να ξεφύγεις, να μην έχεις κανένα να σε βγάλει από αυτόν τον εφιάλτη. Μάλλον γι αυτό την ενοχλεί η απουσία επιλογών σε κάποιες άσχημες καταστάσεις. Βλακείες! Πάντα υπάρχουν επιλογές, απλώς αυτές που υπάρχουν δεν της αρέσουν. Και τότε αφήνεται να τη ρουφήξει ο φόβος της για τον έξω κόσμο. Βγαίνει έξω και καμουφλάρεται πίσω απο μια αισιόδοξη, καρικατουρίστικη μορφή του εαυτού της. Αυτή είναι η ασπίδα της απέναντι στον κόσμο. Να μην τους αφήσει να δουν την αδύναμια της, να τη θεωρήσουν ακίνδυνη και ίσως λίγο χαζή, τη βολεύει αυτό. Κι άλλες βλακείες! Προσπαθεί να βρει μια διέξοδο, βουλιάζει στον εαυτό της, δεν μπορεί να πάρει ανάσα. Αφήνεται, σταματάει να παλεύει. Σκέφτεται ότι σε λίγο θα περάσει και θα βρει μια λύση. Σιγά σιγά ο πανικός ξεθωριάζει, αποκτά ξανά τον πλήρη έλεγχο του εαυτού της. Αυτό είναι το κλειδί: ο απόλυτος έλεγχος. Φιλτράρει όλες τις αντιδράσεις, όλα τα λόγια της προς τα έξω... Ρουφά τον καπνό του τσιγάρου της και μαζί προσπαθεί να ρουφήξει και την πόλη με τους ανθρώπους της. Θέλει να τους κάνει κομμάτι της, να μη νιώθει πια τόσο παράταιρη. Πάλι στα ίδια καταλήγει όμως. Κλείνεται στον εαυτό της και δεν αφήνει κανένα να την πλησιάσει. Και πάλι από την αρχή, ένας φαύλος κύκλος.
Κουράστηκε πια...